هرچند که نظر مثبت به کتابهای ذبیح اله منصوری ندارم ولی با
پیشنهاد جدی دوستان، خوندن کتاب "سرزمین جاوید" را شروع کردم. جلد اول آن
در مورد به حکومت رسیدن کوروش، کمبوجیه و در نهایت داریوش است. نکته ای که
خیلی به چشم میاد، عدم عادت ایرانیان در تاریخ نویسی است. تقریبا تمامی نقل
قولها در این کتاب از زبان مورخان یونانی است. کتاب در خیلی موارد با
جزییات زیاد به تعریف از ایرانیان باستان می پردازد و در خیلی موارد توهم
شیرینی به خواننده القا میشود که اصولا اجداد ما از بشر امروزی بیشتر
پایبند به حقوق بشر و امثالهم بوده اند!
در قسمتی
از کتاب اشاره میشود که ایران 200 سال تحت سلطه یونان بوده و در تمام این
مدت زبان رسمی مملکت زبان یونانی بوده است. ناخودآگاه یاد کتاب 2 قرن سکوت
عبدالحسین زرین کوب افتادم و این که چطور با وجود یک زبان رسمی بیگانه
(عربی در آن برهه)، مردم ایران در زبان و فرهنگ بیگانه هضم نشدند!
از این کتاب بیشتر خواهم نوشت:)
No comments:
Post a Comment