زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
ناز بنیان مکن تا نکنی بنیادم
..
سلسله موی دوست حلقه دام بلاست
هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست
..
وقتی ای دل به گیسوی پریشون میرسی خودتو نگه دار
وقتی ای دل به چشمون غزل خون میرسی خودتو نگه دار
..
دو زلفونت بود تار ربابم
چه میخواهی از این حال خرابم
..
هوس کردیم و در همان هوس ماندیم که ... به جایگاه زلف و مو در ادبیات فارسی بپردازیم
No comments:
Post a Comment